در این مقاله قصد داریم، توضیح کوتاه ولی بسیار کاربردی در مورد رفتار عناصر ازت و تیتانیم در ترکیبات استنلس استیل داشته باشیم. 

عنصر ازت (N) می‌تواند هم به عنوان عنصر مضر برای فولاد و هم به عنوان جزئی از آلیاژ پدیدار شود.  مضر بودن آن به دلیل کاهش سفتی (تافنس یا چقرمگی) در نتیجه فعل و انفعالات جدایشی، پدیدار گشتن حساسیت در مقابل پیرسختی و تردی آبی رنگ (تردی در نتیجه حرارت دادن بین دمای ۲۵۰ تا ۳۵۰ درجه سانتیگراد) است.

عنصر ازت (N) به عنوان عنصر آلیاژی، ناحیه آستنیت را گسترش داده و ساختار آستنیتی را پایدار می‌سازد. در فولادهای آستنیتی استحکام و بیس از حد تسلیم را افزایش می‌دهد. همچنین سبب بالا رفتن خواص مکانیکی در مقابل حرارت می‌شود و در سخت کردن سطحی به کار می‌رود، زیرا با ایجاد نیتراید می‌تواند سختی بالایی را ایجاد کند.

عنصر تیتانیم (Ti) به دلیل تمایل زیاد آن به اکسیژن و ازت، گوگرر و کربن یک احیا کننده، ازت‌زدا و گوگردزدای قوی و همچنین تشکیل دهنده قوی کاربید است. به طور وسیعی در فولادهای مقاوم در مقابل خوردگی به عنوان تسکیل دهنده کاربید برای پایدار کنندگی در مقابل خوردگی بین دانه‌ای به کار می‌رود.

علاوه بر آن سبب ریز شدن دانه‌ها می‌شود. عنصر تیتانیم (Ti) محدوده آستنیت را شدیدا تنگ می‌کند و به ازای مقدار زیاد فعل و انفعالات جدایشی (رسوب سازی و پیرسختی) انجام می‌گیرد و به دلیل نیاز به نیرو و حوزه مغناطیسی بالا جهت مغناطیس‌زدایی به آلیاژهای مغناطیس دائمی  افزوده می‌شود. عنصر تیتانیم (Ti) تمایل شدیدی به تشکیل ترکیباتی با دیگر عناصر و جدایش دارد. عنصر تیتانیم (Ti) در نتیجه تسکیل نیترایدهای خاص مقاومتخزشی را افزایش می‌دهد.